Op den Heikant even voor de kerk woont Théophilus Van Cauteren. Als je op den Heikant vraagt wie Théophilus Van Cauteren is, ben ik er bijna zeker van dat de meesten het antwoord schuldig zullen blijven, maar als je vraagt naar Fiel van Bos heb je onmiddellijk succes. Dorpsfiguren zijn in de startblokken van de eenentwintigste eeuw een uitstervend ras. Fiel is één van hen.
Fiel woont op den Heikant, een beetje voor de kerk, in een huisje dat ooit een boerderijtje was. Fiel is jonkman, al 84 jaar. Tweemaal kwam hij op een heel speciale manier in de kijker en kreeg hij voor korte tijd een BZ-status.
Vorige zomer stak ik hem toevallig voorbij met de fiets en had ik een korte babbel met hem. Via via heb ik me laten introduceren en op een zonnige novembernoen ben ik hem gaan interviewen. Ook al heeft Fiel een toch al gezegende leeftijd, met zijn harde schijf is er niks mis mee.

Het huisje staat een beetje van de straatkant af.

En dan was het werk zoeken. Mijn nonkel Frans, de broer van mijn vader, was trambestuurder in Brussel en op een dag nodigde hij me uit bij hem thuis. We gaan eens kijken of we voor jou geen betrekking vinden, zei hij me. Mijn nonkel was verzekerd bij de Patroonkas voor Handel en Nijverheid. Op dat bureau vroeg hij aan één van de bedienden of ze soms iemand nodig hadden. Hij zou eens informeren, zei de man en warempel een week later kreeg ik een brief van de Patroonkas: ik mocht me gaan presenteren.

Bij de baas moest ik toen een examen afleggen: rekenen en breuken, dat was doodsimpel en ook een Frans dictee. Ik had nooit gedacht dat ik er door zou geweest zijn maar een week later kreeg ik een brief dat ik op 1 februari mocht beginnen.

In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 was er die grote overstroming. Omdat de weerberichten waarschuwden voor de grote storm, moest ik van mijn moeder al op zondag vertrekken naar Brussel, kwestie van zeker niet te laat te komen op mijn eerste werkdag.

Ik kwam terecht op een groot bureau van een sociaal secretariaat dat de lonen uitrekende voor de werkgevers. Ik was drie maanden op proef. Ik begon als klasseerder en mijn eerste job was een hele stapel papieren kapot scheuren, herinnert Fiel zich.
Ook qua taal was het even aanpassen want het was er tout en français. Ik herinner me nog dat mijn baas ‘le dossier soixante-dix-neuf’ vroeg en met de beste wil van de wereld ik verstond hem niet. Ik had op school septante-neuf geleerd.

Eén van de eisen van mijn werk was dat ik in Brussel moest wonen. Om dat probleem op te lossen heb ik in den beginne bij mijn nonkel gelogeerd, maar na verloop van tijd heb ik toch iets anders gezocht. Tien jaar lang heb ik in ‘Le Cour de Tirlemont’ overnacht. Dat was een schoon hotel en na verloop van tijd was ik er kind aan huis. Alle andere gasten aten in het restaurant maar van de patroon moest ik bij hem eten. ’s Morgens zorgde hij voor mijn ontbijt, gaf mijn boterhammen mee en ’s avonds kreeg ik dan een warme maaltijd.

Toen de eis om in Brussel te wonen versoepeld werd, ben ik alle dagen op- en afgereden. In die tijd was er nog een stoomtrein en ik was dik twee uur onderweg om in Brussel te geraken want de trein stopte in ieder station. In het begin nam ik de trein van even voor vijf uur om ’s morgens tijdig op den bureau te zijn.

Bij de Patroonkas voor Handel en Nijverheid werkten er in die tijd om en bij de 600 man, want naast het sociaal secretariaat hadden ze ook nog een ziekenkas en verzekeringen. Wij waren maar een klein deeltje van het bedrijf. Op onze bureau werkte er vijftien man.

Ondanks het feit dat Fiel een forse tachtiger is, gaat hij nog iedere week zwemmen. Vroeger reed ik met mijn fiets naar Dendermonde, vertelt Fiel, maar de brug is me te lastig geworden en dus rijd ik nu op vrijdagmiddag naar Lokeren. Om twaalf uur is er bijna geen volk en kan ik rustig mijn baantjes trekken.
Zwemmen heb ik altijd graag gedaan, gaat Fiel verder, ik heb het in de tijd geleerd met Jean De Geest in Wetteren. Toen men de E3 (nu E17) aanlegde, kwam er een grote put op den Heikant en daar ging ik veel zwemmen. Ook als het bijna winterde, ging ik er naartoe. De mensen verklaarden me toen knettergek maar ik deed het toch.
In 1988 nam ik ook deel aan een kwart triatlon op de Donk, zegt Fiel. Dat was heel zot gekomen. Tussen pot en pint sloten we een weddenschap af en op zaterdagmiddag werd ik afgehaald met de taxi van Odilon Metdepenningen. Ik kon er niet meer onderuit. Een kwart triatlon is 1 kilometer zwemmen, 40 kilometer fietsen en 10 kilometer lopen. Manneke, zegt Fiel, heb ik toen afgezien. Ik was 57 en had er helemaal niet voor getraind. Ik had die morgen niet gegeten en bovendien was het snikheet die dag.
Dat zwemmen en dat fietsen, dat lukte me, maar ik heb bij die 10 kilometer lopen serieus afgezien. Ik was toen voorlaatste. Toen ik aankwam ben ik flauw gevallen en het Rode Kruis heeft me toen moeten oplappen. Toen ik mijn prijs ging afhalen, viel ik terug flauw. Dat was echt gene kak, zo’n triatlon, verzekert Fiel.